God, the Religion of Science

Blog

  • Teologia: Zdumiewający związek między mitochondriami a homeostazą miedzi w ludzkim ciele

    Teologia: Zdumiewający związek między mitochondriami a homeostazą miedzi w ludzkim ciele

    Niepodważalny dowód na „niezwykle precyzyjny projekt” z biologicznego punktu widzenia

    Miedź jest niezbędnym pierwiastkiem śladowym dla człowieka, ale już najmniejszy nadmiar może być śmiertelny. Poniżej płynna, przystępna i jednocześnie ściśle naukowa polska wersja oryginalnego tekstu perskiego:

    Jony miedzi (Cu²⁺) są absolutnie niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania mięśni szkieletowych. Regulują one proliferację i różnicowanie mioblastów, a w dojrzałych komórkach mięśniowych uczestniczą w licznych enzymach zależnych od miedzi, utrzymując równowagę metaboliczną. Gdy jednak wewnątrzkomórkowa miedź przekroczy bezpieczny poziom, aktywowana zostaje nowo odkryta forma programowanej śmierci komórkowej opisana po raz pierwszy w 2022 roku – kupropotoza (cuproptosis). W odróżnieniu od apoptozy, nekroptozy i ferroptozy, kupropotoza zależy wyłącznie od akumulacji miedzi, jest ściśle związana z funkcją mitochondriów i charakteryzuje się nieprawidłową agregacją białek lipoilowanych oraz ciężkim stresem oksydacyjnym.

    To ujawnia wstrząsającą prawdę: ten sam pierwiastek, bez którego życie jest niemożliwe, przy najmniejszym nadmiarze natychmiast uruchamia niezwykle precyzyjny i złożony program śmierci komórki. Jest to najjaśniejszy przykład ekstremalnie precyzyjnego dostrojenia (extreme fine-tuning) na poziomie komórkowym.

    Dysfunkcja mitochondriów, stres oksydacyjny, przewlekły stan zapalny i zaburzenia metabolizmu białek to najważniejsze procesy patologiczne w sarkopenii (wiekowa utrata masy mięśniowej). Kupropotoza najwyraźniej odgrywa w niej kluczową rolę. W starzejących się komórkach zwykle zaburzony jest wzorzec ekspresji transporterów miedzi: napływ miedzi ↑, odpływ ↓ → toksyczne wewnątrzkomórkowe nagromadzenie miedzi.

    To po raz kolejny dowodzi, że wnikanie i usuwanie miedzi są kontrolowane z fantastyczną precyzją; nawet najmniejsza nierównowaga prowadzi do choroby i zaniku mięśni – kolejny niepodważalny dowód na ultraczułość i doskonałe wykalibrowanie układów żywych.

    Nawet najzagorzalsi biolodzy ewolucyjni przyznają dziś: najmniejsze odchylenie poziomu miedzi wywołuje ciężkie patologie. Oznacza to, że system od samego początku musiał być kompletny i idealnie skalibrowany – nie mógł powstać stopniowo poprzez losowe mutacje.

    Artykuły naukowe opisujące te mechanizmy nigdy nie używają słowa „ewolucja”. Dokumentują jedynie układy tak złożone i precyzyjne, że nawet mikroskopijne zaburzenie (stężenie miedzi lub wydajność mitochondriów) prowadzi do śmierci komórki lub choroby. Jest to dokładnie ten rodzaj nieredukowalnej złożoności (irreducible complexity), którego wymaga teoria Inteligentnego Projektu: układy, które nie mogły powstać etapami i musiały być zaprojektowane kompletne od samego początku.

    Wyobraź sobie na chwilę, że wszechświat naprawdę powstał wyłącznie przypadkowo i nie istnieje Stwórca. Długo zanim mitochondrie „wyewoluowałyby” zdolność do precyzyjnej regulacji wewnątrzkomórkowej miedzi, cała ludzkość już dawno wymarłaby z powodu zatrucia miedzią – rozmnażanie i przetrwanie byłyby niemożliwe. Ciało ludzkie jest niezwykle kruche, a jednocześnie wypełnione tysiącami najdelikatniej zrównoważonych mechanizmów; jedna jedyna minimalna odchylka krytycznego parametru spowodowałaby całkowity rozpad. A jednak istniejemy! To samo w sobie jest niepodważalnym dowodem, że istnieje Wszechmocny Stwórca, który nieskończoną mądrością i mocą podtrzymuje w każdej chwili każdy szczegół istnienia.

    Jak mówi Allah, Wyniosły, w Koranie:

    Sura Al-Furkan 25:2 Ten, do którego należy królestwo niebiosów i ziemi; nie wziął Sobie dziecka ani nie miał współtowarzysza we władzy; stworzył każdą rzecz i ustalił jej dokładną miarę. (Źródło tłumaczenia: https://quranenc.com/pl/sura-25#2)

    Sura Al-Infitar 82:6-7 O człowieku! Co cię zwiodło wobec twego Pana, Wspaniałomyślnego, który cię stworzył, ukształtował i nadał ci harmonijne proporcje? (Źródło tłumaczenia: https://quranenc.com/pl/sura-82#6-7)

  • Majestat wszechświata: Manifestacja mocy Stwórcy

    Majestat wszechświata: Manifestacja mocy Stwórcy

     

    Nasze Słońce jest tylko jedną z około stu miliardów gwiazd w naszej galaktyce, Drodze Mlecznej. Ta galaktyka, w całym swoim splendorze, jest jedynie jedną z około dwóch bilionów znanych galaktyk we wszechświecie. Jeśli spróbujemy oszacować całkowitą liczbę gwiazd w kosmosie, napotkamy oszałamiającą liczbę: septylion, czyli 10^24 gwiazd – milion miliardów miliardów gwiazd. Te liczby są tak ogromne, że przekraczają ludzkie pojmowanie, ale zrozumienie tej wielkości przybliża nas do prawdziwego majestatu wszechświata.

    Każda gwiazda to gigantyczna kula rozżarzonych gazów, głównie wodoru, utrzymywana razem przez grawitację i wytwarzająca energię poprzez fuzję jądrową. Gwiazdy różnią się ogromnie pod względem wielkości, masy i temperatury. Niektóre, jak czerwone karły, są spokojne i efektywne, mogąc świecić przez ponad bilion lat. Na drugim krańcu spektrum znajdują się gwiazdy takie jak UY Scuti, której średnica jest ponad 1700 razy większa niż Słońca, a które żyją tylko kilka milionów lat, zanim eksplodują jako masywne supernowe. Nasze Słońce, z żywotnością około 10 miliardów lat, znajduje się pośrodku tego spektrum i przeszło już połowę swojego istnienia.

    Każda galaktyka zawiera także miliardy układów planetarnych. Tylko w Drodze Mlecznej prawdopodobnie istnieje ponad 100 miliardów planet, z których wiele znajduje się w strefach potencjalnie zdolnych do podtrzymania życia, takich jak Ziemia. Innymi słowy, tylko w naszej galaktyce może istnieć miliardy planet zdolnych do utrzymania życia. Jeśli rozszerzymy tę prawdopodobieństwo na cały wszechświat, istnienie życia w odległych częściach kosmosu jest nie tylko możliwe, ale bardzo prawdopodobne.

    Jednak to, co widzimy, nie odzwierciedla całej rzeczywistości. Większość masy wszechświata składa się z czegoś niewidzialnego: ciemnej materii i ciemnej energii. Ciemna materia, która stanowi około 85% masy wszechświata, może być wykrywana jedynie przez jej efekty grawitacyjne na galaktyki. Ciemna energia, która stanowi około 70% energii wszechświata, jest odpowiedzialna za przyspieszone rozszerzanie się kosmosu. Ponadto w centrach galaktyk kryją się miliardy czarnych dziur, w tym supermasywna czarna dziura w centrum Drogi Mlecznej, która jest miliony razy masywniejsza od Słońca.

    Wiek wszechświata szacuje się na około 13,8 miliarda lat. Światło z najdalszych galaktyk, które dociera do nas dzisiaj, podróżowało przez miliardy lat, dając nam obrazy odległej przeszłości. W tej kosmicznej skali nasza Ziemia – ta mała błękitna kropka – jest tylko drobiną w morzu ciemności i światła. Nasze Słońce jest tylko jedną z septylionów gwiazd, najbliższą nam; ale kiedy spoglądamy w niebo, widzimy w rzeczywistości ślady miliardów innych słońc – każde z unikalną historią, być może z planetami, być może z życiem, a może z tajemnicami, których jeszcze nie możemy zrozumieć.

     

    **Teologia**

    W tym kontekście pojawia się kluczowe pytanie teologiczne: gdyby wszechświat był mniejszy i prostszy, idea jego przypadkowego powstania mogłaby wydawać się bardziej wiarygodna. Ale wszechświat o tak ogromnej skali i złożonym porządku czyni ideę przypadkowego pochodzenia skrajnie nieprawdopodobną, niemal niemożliwą. Im większy i bardziej złożony jest wszechświat, tym bliższa zeru jest prawdopodobieństwo, że powstał przypadkowo.

    W odpowiedzi ateistom, którzy wykorzystują majestat wszechświata, by zaprzeczyć istnieniu Stwórcy, należy powiedzieć: gdyby wszechświat był mniejszy, uważaliby to za dowód przypadkowości; teraz, gdy jest tak ogromny, twierdzą, że istnienie człowieka w tej nieskończoności jest przypadkowe! To wydaje się ucieczką od prawdy. Ale dla przebudzonego ludzkiego umysłu majestat wszechświata jest wyraźnym znakiem wielkości jego Stwórcy. Stwórcy, którego nieskończona moc objawia się w nieskończoności kosmosu i który stworzył tak cudowny porządek. Majestat wszechświata nie jest więc powodem do zaprzeczania Bogu, lecz wyraźnym dowodem na uznanie Jego mocy i mądrości.

    Aby to lepiej zrozumieć, posłużmy się analogią ze świata technologii: w programowaniu początkujący może stworzyć prosty kod, łącząc kilka znaków. Ale czy możemy sobie wyobrazić, że Google – z miliardami linii kodu – powstał przypadkowo? Taki projekt był możliwy tylko dzięki nieustającej pracy tysięcy inżynierów i inteligentnemu projektowaniu. Jak więc moglibyśmy uznać wszechświat, który funkcjonuje z nieskończenie większym porządkiem niż Google, za wynik przypadku? Różnica polega na tym, że Stwórca wszechświata, w przeciwieństwie do jakiegokolwiek ludzkiego projektu, nie potrzebuje współpracowników i nie jest ograniczony czasem ani przestrzenią. Jest Jedyny, Wszechmocny, a wszechświat jest doskonałą manifestacją Jego mocy.

    W tym kontekście Koran wskazuje na znaki na niebie. W surze Al-Wāqi‘a, wersetach 75 i 76, сказано:

    „Przysięgam na pozycje gwiazd – a to jest wielka przysięga, gdybyście tylko wiedzieli.“

    [Zobacz surę i wersety](https://surahquran.com/surah-al-waqiah-56.html#75-76)

    Ten werset przedstawia pozycje gwiazd jako ważny znak, znak dla tych, którzy reflektują i szukają wielkości Stwórcy w stworzeniu.